فیلم های سینمایی ضد شعیه در هالیوود
فیلم های سینمایی ضد شعیه در هالیوود: یکی از استفاده‌های غرب از سینمای هالیوود در پیشبرد اهداف اسـلام هراسـی و خراب کردن چهره تفکرات شیعه بوده اسـت. در این نوشتار به بررسی آن می‌پردازیم.
فیلم های سینمایی ضد شعیه در هالیوود
به نقل از موسسه استاد فرج نژاد، سینما به عنوان هنر هفتم در واپسین سال‌های قرن نوزدهم(1895) به دست برادران لومیر فرانسوی (اگوست و لویی لومیر) اختراع و نام آنان به عنوان پیشاهنگان اختراع سینما به ثبت رسید. پس از این اختراع مهم بود که آمریکا نیز به منظور فیلمسازی گام‌های مهمی برداشته و هالیوود را به عنوان مرکز سینمایی خود دایر کرد. واژه هالیوود اغلب کنایه‌ای برای صنعت سینما و تلویزیون آمریکا قلمداد می‌شود و نام آن به وسیله اچ جی وایتلی (H.J.Whitley) پدر هالیوود انتخاب شد.
اولین فیلم برجسته ساخته شده هالیوود در سال 1914 با کارگردانی سیسیل بی.دمیل به نام «مرد زن‌نما» بود. تمام فیلم‌هایی که بین سال‌های 1908 تا 1913 در هالیوود ساخته شد، سوژه‌های کوتاه بودند، با این فیلم، صنعت فیلمسازی هالیوود متولد شد.
در خلال جنگ جهانی اول، هالیوود تبدیل به پایتخت سینمایی جهان شد. قدیمی‌ترین کمپانی فیلمسازی هالیوود را «ویلیام هورسلی» بنا کرد که نامش آزمایشگاه فیلم هالیوود بود و بعدها به آزمایشگاه دیجیتال هالیوود تغییر نام داد.
در دهه پنجاه، استودیوهایی ضبط موسیقی به هالیوود نقل مکان کردند. بعضی سالن‌های تئاتر تاریخی هالیوود در حال حاضر برای صحنه‌های کنسرت‌ها و تئاتر‌های مهم و میزبانی مراسم آکادمی اسکار به کار می‌روند.
سینمای هالیوود در یکی از فیلم های ضد شیعه خود در سال 1903 در دهکده هالیوود و در حومه‌های شمالی لس آنجلس واقع در ایالت کالیفرنیا به ثبت رسید. مرزی را که دولت آمریکا در اوت سال 2006 برای هالیوود در نظر گرفت از شرق تا ناحیه بورلی هیلز و هالیوود غربی، از جنوب جاده مالهالند، دره لورل و شهرهای برنانک و گلندل و از شمال به خیابان مل‌رز منتهی می‌شود.
استفاده از القاب شیعی و لباس روحانیت در هالیوود
مفهوم «همذات پنداری» یا «همسانی با شخصیت‌های داستانی» یا هویت‌یابی خیالی در سوژه‌های داستان، از رایج‌ترین مباحث در حوزه تأثیر گذاری فیلم و داستان بر مخاطب است. همین هویت‌یابی تخیلی از شخصیت، مخاطب را درگیر داستان کرده و سبب دنبال کردن ادامه آن می‌شود. وقتی فردی با قهرمان داستان خود را یکی می‌پندارد، چیزهایی که برای او محبوب است برای مخاطب محبوب می‌شود.
از کارکردهای مهم سینمای سلطه برای متنفر کردن مخاطبان خود از اسلام به خصوص تشیع، استفاده آن‌ها از لقب‌ها و لباس‌های مخصوص شیعه است. یعنی وقتی مخاطب با قهرمانی همذات پنداری کرد و ضدقهرمان را دشمن پذیرفت، در ناخودآگاه از همه چیز ضدقهرمان، هیولایی در ذهن و تخیل خود می‌سازد و هنگام مواجهه با مصادیق واقعی در فضای خارج از داستان، این تطبیق صورت می‌پذیرد و به آن واکنش منفی بروز می‌دهد. از جمله واکنش به مصادیق ظاهری شخص یعنی اسم و لباس اوست.
در انیمیشن «علاء‌الدین» محصول 1992، دو شخصیت دزد و منفی، با نام‌های جعفر در سِمَت وزیر موذی دربار سلطان و دزدی حرفه‌ای با نام کاظم هستند. در فیلم دزد بغداد نیز شخصیتی با نام جعفر در سِمَت وزیری موذی وجود دارد. جعفر، لقب امام ششم شیعیان و کاظم نیز لقب امام هفتم شیعیان است. در فیلم کشتی‌گیر یک ضدقهرمان با نام آیت‌الله وجود دارد. آیت‌الله از القاب مورد استفاده برای رساندن موقعیت روحانیت تشیع است.
آمریکا در سال‌های اخیر به جای تهاجم سخت، تهاجم نرم را انتخاب کرده است و یکی از ابزارهای مهم در دست آمریکا، سینما بوده است؛ هالیوود به عنوان عصای دست آمریکا نقش اساسی و بی‌بدیل در این زمینه ایفا کرده است.
یکی از ابعاد جنگ نرم آمریکایی‌ها، تحت الشعاع قرار دادن شیعه و معرفی یک چهره نامناسب از اسلام و شیعیان در اذهان مردم جهان بوده است و با ظرافت و پیچیدگی خاص این موضوع را دنبال کرده است.
در نظام رسانه‌ای غرب، به ویژه سینمای هالیوود همواره این پیام کلی به ذهن ضمیر و ناخودآگاه مخاطبان جهانی القا می‌شود که سرچشمه تمام اعمال خشن، غیر انسانی، تروریستی و اخلال در نظم جهانی و به طور کلی، هر رویداد غیر منتظره‌ای که در جهان اتفاق می‌افتد، مسلمانان به ویژه شیعیان هستند.